Dwa

Maja

6 października 2013r

Od samego rana siedziałam z Oskarem w ogrodzie (początek października we Włoszech jest ciepły). Właśnie bawiliśmy się na kocu kiedy zadzwonił mój telefon.

- Halo - odebrałam.

- Cześć Maja tu Bartek.

- Skąd ty masz mój numer? - zapytałam.

- Dostałem w klubie na wypadek gdybym potrzebował pomocy i właśnie jej potrzebuję.

- Co się stało?!

- Wyszedłem na zakupy i nie mam zielonego pojęcia gdzie jestem i jak wrócić do domu - powiedział a ja zaczęłam się śmiać.

- Gorzej niż z dzieckiem - zaśmiałam się - opisz miejsce gdzie jesteś.

- Jestem gdzieś na jakiś przedmieściach, same domy i trochę drzew.

- W którą stronę szedłeś kiedy wyszedłeś z domu?

- Cały czas prosto.

- Zostań tam gdzie stoisz i czekaj zaraz przyjdę do ciebie bo wydaje mi się, że jesteś na moim osiedlu - powiedziałam i rozłączyłam się.

Bartek

Sam nie wiem gdzie jestem, podobno na osiedlu Mai ale jeśli tak nie jest to co wtedy? 

- Następnym razem weź mapę zanim wyjdziesz z domu - usłyszałem za plecami głos Mai.

- Jejku jesteś aniołem - powiedziałem.

- Dobra dobra - zaśmiała się - nie mogłeś zapytać kogoś o drogę?

- Pytałem ale nikt nie znał angielskiego, a ja nie znam włoskiego.

- No to trzeba będzie Cię podszkolić.

- Naprawdę mogłabyś?

- No jak masz się gubić przy każdym wyjściu z domu to trochę cię pouczę - zaśmiała się.

- Dobra a teraz wiszę ci obiad za pomoc. Zapraszam do siebie bo przecież do sklepu dotarłem więc zakupy są.

- Ale zostawiłam Oskara z ciocią a ona zaraz wychodzi więc muszę wracać.

- No to najpierw idziemy po Małego a potem idziemy do mnie ok?

- Wiedzę, że nie odpuścisz?

- Niestety ale nie - powiedziałem i puściłem jej oczko.

Po chwili spaceru doszliśmy do domu Mai. Przebrała Małego a następnie ruszyliśmy w drogę do mojego mieszkania.

- Zapraszam - powiedziałem otwierając drzwi przed Mają i Oskarem.

- O widzę, że już się urządziłeś - stwierdziła wchodząc w głąb mieszkania z Małym.

- No można tak powiedzieć - uśmiechnąłem się.

Maja

Usiedliśmy z Oskarkiem na kanapie w salonie. Po chwili dołączył do nas Kurek, który zapytał:

- Oskar to jak pomożesz mi zrobić obiad?

- Taaaakkkk!!! - krzyknął mój syn i podbiegł do Bartka łapiąc go za rękę, ciągnąc w stronę kuchni.

- To może ja też wam pomogę?

- Nie ty sobie spokojnie posiedzisz a my się wszystkim zajmiemy - oznajmił siatkarz i przybił piątkę z dzieckiem.

Po 30 minutach poszłam zobaczyć co dzieje się w kurkowej kuchni, z której co chwila dochodziły mnie głośne śmiechy. Oparłam się o futrynę drzwi i przyglądałam się co pichcą panowie. W tej chwili przypomniały mi się wszystkie spędzone chwile w mieszkaniu przyjmującego jeszcze wtedy gdy mieszkaliśmy we Wrocławiu. Uświadomiłam sobie, że Bartosz wciąż był tym samym kochanym wielkoludem o cudownym uśmiechu i błękitnych oczach. Kiedy byliśmy parą do szczęścia była nam potrzebna tylko i wyłącznie obecność siebie nawzajem. W mojej głowie pojawiło się pytanie "Dlaczego ja wtedy wyjechałam, może teraz bylibyśmy szczęśliwym małżeństwem z gromadką dzieci?" z rozmyśleń wyrwał mnie głos Bartka:

- O czym tak myślisz?

- A o niczym co miałoby teraz większe znaczenie - odpowiedziałam.

- W takim razie siadaj do stołu zaraz podamy obiad.

Usiadłam przy stole a po chwili dołączyli do mnie przyjmujący z Oskarem, którzy przynieśli zrobione przez siebie spaghetti. Po skończonym obiedzie całą trójką wybraliśmy się na spacer ulicami Maceraty. Oskar cały czas nie odstępował Bartka na krok jak nie szedł trzymając jego i mojej ręki to siedział na plecach przyjmującego, któremu najwidoczniej to nie przeszkadzało. Do apartamentu siatkarza wróciliśmy ok. godziny 18.

- To może ja was odwiozę przecież zaczyna się ściemniać - powiedział Kurek.

- Nie no co ty damy sobie radę.

- Oj to żaden problem a przy okazji wypróbuje klubowe auto.

- No niech Ci będzie.

Przez całą drogę do mojej ciotki żadne z nas się nie odzywało nawet Mały siedział i nic nie mówił. Kiedy dojechaliśmy na miejsce okazało się, że mój syn usnął.

- Pozwól, że ja go zaniosę - powiedział Bartek kiedy chciałam wyjąć Małego z samochodu.

- Ale ja naprawdę dam sobie radę - zanim zdążyłam się obejrzeć a Kurek trzymał Oskara na rękach. Otworzyłam drzwi do domu ponieważ cioci nie było i zaprowadziłam Bartka do pokoju synka. Położył go na łóżku i powiedział: " Masz cudownego syna". Uśmiechnęła się tylko i tylko podążyłam za przyjmującym, który kierował się do wyjścia.

- Dziękuję za miłe popołudnie i za to, że mnie znalazłaś - powiedział.

- Nie to ja dziękuję za obiad.

- Do zobaczenia jutro w klubie - oznajmił i pocałował mnie w policzek.

- Do zobaczenia Bartek.

No i mamy dwójkę!  Dziękuję Wam za wszystkie miłe słowa i za tak dużą liczbę wyświetleń. 

Z okazji nadchodzących Świąt Bożego Narodzenia składam Wam serdeczne życzenia dużo zdrowia, szczęścia, dużo prezentów i tego aby spełniły się wszystkie wasze marzenia:)

Pozdrawiam serdecznie, Klara.

Do usłyszenia w następną niedzielę.

WESOŁYCH ŚWIĄT