Jeden

Maja

5 października 2013r

Obudziłam się o godzinie 8:00, byłam mocno niewyspana. Całą noc nie mogłam spać, moje myśli krążył wokół jednej osoby. Dlaczego ja wtedy wyjechałam z Polski, może nadal bylibyśmy razem? - zadawałam sobie pytanie. Postanowiłam, zrobić śniadanie mojej ciotce i synkowi. Po około pół godziny później dołączyła do mnie ciocia a ja poszłam obudzić mojego małego szkraba. Kiedy weszłam do pokoju Oskara on już nie spał. 

- Skarbie co tutaj sam robisz? 

- Mamo czy ja mam tatusia? - zapytał a mnie aż zakuło w sercu. Wzięłam synka na ręce i mocno do siebie przytuliłam.

- Pewnie, że masz.

- A dlaczego nie odprowadza mnie do przedszkola?

- Dlatego, że twój tatuś pracuje i mieszka gdzieś indziej - odpowiedziałam małemu i pocałowałam go w czółko.

- A poznam go kiedyś?

- Nie wiem skarbie, nie wiem - powiedziałam a po moich policzkach popłynęły słone łzy. Oskar nie zadawał więcej pytań. Pomogłam mu się ubrać a następnie poszliśmy do kuchni zjeść śniadanie. Kiedy zjedliśmy Mały poszedł bawić się do swojego pokoju a ja siedziałam z ciocią w kuchni.

- Ciociu ja nie wiem co robić, dziś rano Oskar zapytał mnie o to czy ma tatę - powiedziałam i schowałam twarz w dłoniach.

- Maja musisz wiedzieć, że twój syn będzie zadawał coraz więcej takich trudnych pytań a ty musisz z tym sobie poradzić - odpowiedziała.

Trzy godziny później zaczęłam się szykować do wyjścia. Ubrałam się w sukienkę, zrobiłam lekki makijaż i spięłam włosy w koka.

Bartek

Całą noc myślałem o Mai. Minęło cztery lata od kiedy się rozstaliśmy. W zasadzie to nigdy nie zrozumiałem tej decyzji. Dlaczego wtedy postanowiła wyjechać. Późnej poznałem Natalię a potem wszystko się potoczyło strasznie szybko.

Ubrany w Ciemne spodnie i koszulę w kratę wyszedłem przed mój dom żeby poczekać na Maję.

- Cześć - przywitała się blondynka.

- Cześć - odpowiedziałem - ślicznie wyglądasz.

- Dziękuję. To co idziemy. 

- Jasne. Prowadź.

Spacerowaliśmy już dwie godziny ulicami Maceraty cały czas rozmawiając i śmiejąc się. 

Maja

Właśnie usiedliśmy na jednej z ławek w parku kiedy podbiegł do nas Oskar.

- Mamo!!!

- Oskar co ty tu sam robisz? - powiedziałam zdenerwowana. 

- Przyszedłem z ciocią na lody i zobaczyłem Ciebie - odpowiedział Mały i usadowił się na moich kolanach. Widziałam na twarzy Kurka zdziwienie. Doszłam do wniosku, że później mu wszystko wyjaśnię.

- Jejku Oskar mówiłam żebyś sam nie szedł - powiedziała ciotka kiedy podbiegła do nas zdyszana - Dzień dobry - powiedziała do Bartka.

- Dzień dobry - odpowiedział przyjmujący, który ciągle był w niemałym szoku. 

- Ciociu poznaj Bartosza Kurka nowego siatkarza Lube, Bartek poznaj moją ciocię Jolantę. ( ciocia nie znała Bartka osobiście, znała go tylko z moich opowiadań )A to jest mój syn Oskar - powiedziałam - Ciociu to ty już idź do domu a ja zabiorę Oskara ze sobą.

- No dobrze ale wróćcie na kolację - zwróciła się do mnie i ruszyła przed siebie. Miedzy nami zapanowała cisza, którą przerwał Mały.

- Mamo a dlaczego ten pan jest taki duży - powiedział wskazując ręką Bartka. 

- Nie jestem pan, możesz mówić do mnie Bartek - odpowiedział siatkarz uśmiechając się do Oskarka.

- Bartek jest duży bo jest siatkarzem - oznajmiłam synowi.

- A ja też będę siatkarzem? - zapytał.

- Jeśli zechcesz to czemu nie.

- To chcę, a teraz choć idziemy na plac zabaw - powiedział zeskakują mi z kolan i ciągnąc mnie za rękę.

- Ale...

- Proszę.

- Chodź przecież Mały może się bawić a my porozmawiamy - oznajmił Bartek.

Po chwili Oskar już wariował na zjeżdżalniach a my z Kurkiem staliśmy przyglądając się mu.

- Nie mówiłaś, że masz męża - stwierdził przyjmujący.

- Bo nie mam. Jestem tylko ja i Oskar - odpowiedziałam.

- Ale jak to?

- Normalnie - powiedziałam. Widziałam, że ta informacja zdziwiła siatkarza bardziej niż to, że mam syna no ale cóż tak już było.

Po około godzinie rozeszliśmy się do domów ja z synem wróciliśmy do cioci a Bartek do siebie.

Oddaję w wasze ręce pierwszy rozdział. Mam nadzieję, że pod nim również pojawią się komentarze tak jak było to pod prologiem. Cieszę się, że moje opowiadanie Wam się podoba i dziękuję za wszystkie miłe słowa pod poprzednim postem. Pozdrawiam Was serdecznie i do zobaczenia w następną niedzielę. 

Klara.