Epilog

Maj 2015r

Dziś czyli 3 maja odbędzie się chrzest Amelki. Cała rodzina już od wczoraj urzęduje u nas w domu. Uczesana i umalowana ubieram Oskara a potem córeczkę w piękną biała sukienkę. Potem sama dalej zajmuję się swoim wyglądem a mama z ciocią Jolą zajmują się dzieciakami. Kiedy jestem gotowa schodzę na dół gdzie wszyscy już czekają aby udać się do kościoła. Zabieramy wszystkie potrzebne rzeczy a potem całą rodziną wychodzimy z naszego domu. Na chrzestnych wybraliśmy z Bartkiem te same osoby co i na naszych świadków czyli Oliwkę i Piotrka. Kiedy dojeżdżamy na miejsce wszyscy już na nasz czekają, wchodzimy do środka. Po godzinie wychodzimy z kościoła, trzymam na rękach naszą małą córeczkę, która już prawowicie nosi imię Amelia Kurek. Po chwili wszyscy zaproszeni na tę uroczystość goście ruszamy do wynajętego lokalu gdzie odbędzie się kameralne przyjęcie. W restauracji wszyscy bawią się i rozmawiają a ja na zmianę z Bartkiem zabawiamy leżąc w wózku naszą córeczkę. Dopiero kiedy Amelia zasnęła mamy chwilę na rozmowę z gośćmi. Przyjęcie kończy się dopiero około 20 a potem całą rodziną wracamy do domu. 

Jakiś czas później

Siedzimy całą rodziną w naszym ogrodzie bawiąc się z naszymi dziećmi. Bartek z Oskarem biegają za piłką a ja z półroczną Amelką bawimy się na kocyku. Co chwilę czuję na sobie spojrzenie mojego męża, który z uśmiechem spogląda w naszą stronę ucząc Małego grania w siatkówkę. 

- Widzisz Amelko tata już zaraził twojego braciszka siatkówką, ale mam nadzieję, że ty pójdziesz w ślady mamusi - mówię do córki, która patrzy na mnie swoimi szeroko otwartymi oczami.

- O nie, nie moja droga nasza córka nie będzie fotografem - oznajmia Kurek, który pojawia się na kocu z synem aby się napić soku.

- A to dlaczego? - pytam zdziwiona jego słowami.

- A co jeśli ona się zakocha w jakimś siatkarzu albo jakiś siatkarz w niej - mówi na co ja otwieram jeszcze bardziej oczy ze zdziwienia.

- Tak jak my? - pytam z uśmiechem.

- Tak skarbie tak jak my - stwierdza obejmując mnie i biorąc na ręce Amelkę - nie bój się słoneczko ja Cię nie oddam żadnemu innemu mężczyźnie - mówi do córki na co ja wybucham głośnym śmiechem.

- Oj Kurek, Kurek - kręcę głową - a ty Oskar kim będziesz? - pytam syna chociaż i tak wiem, ze odpowiedź może być tylko jedna.

- Siatkarzem!!!!! - krzyczy przytulając się do mnie.

- Powiedzieć Wam coś? - pyta Bartek na co ja i Oskar kiwamy twierdząco głowami - Jesteście całym moim światem - mówi całując mnie w policzek a potem nasze dzieci.

- Kocham Cię - oznajmiam złączając nasze usta w pocałunku, który przerywają nam Amelka i Oskar śmiejąc się.

Tak właśnie wygląda teraz nasz życie. Każdą wolną chwilę spędzamy wspólnie ciesząc się naszym szczęściem i miłością. Jestem najszczęśliwszą kobietą na tym świecie i wiem, że najbliższe mi osoby również są szczęśliwe. Cieszę się każdym kolejnym dniem i każdą chwilą nie zastanawiając się co będzie jutro, pojutrze czy za miesiąc. Oboje z Bartkiem śmiejemy się, że gdyby ktoś dwa lata temu powiedział nam, że znów się spotkamy i będziemy razem to żadne z nas by w to nie uwierzyło a teraz jesteśmy szczęśliwym małżeństwem z dwójką dzieci. Żałuję tylko, że wtedy nie powiedziałam Kurkowi prawdy bo może nie stracilibyśmy tych kilku lat.

Tak właśnie kończy się historia Mai i Bartka, którzy mimo rozstania i ukrywania tajemnicy w końcu znaleźli szczęście. 

Muszę przyznać, że jest mi trochę smutno :( To było moje pierwsze opowiadanie i na pewno będą pamiętać je przez bardzo długo. Zaczynając pisać tę historię nawet nie myślałam, że znajdą się tacy co będą to czytać i z niecierpliwością czekać na kolejne rozdziały :)

I dlatego właśnie z całego serca Wam dziękuję!

Dziękuję Wam za to, że w ogóle czytaliście tego bloga!

Dziękuję za każdą opinię.

Dziękuje za każdy komentarz.

Dziękuję za każde pojedyncze wyświetlenie.

Dziękuję za ponad 51 tys. wyświetleń!!!

Dziękuję za wszystko!!!!!!!!!!

Jeżeli chcecie dalej śledzić moją twórczość zapraszam na nowego bloga z Andrzejem Wroną w roli głównej, na którym pojawił się już prolog :D

"Jedna chwila a cały świat wywraca się o 180 stopni..."

Pozdrawiam, Klara :*